30 Νοεμβρίου 2013

12 Δ12 Δημήτριος Μαγούρης (1913-2001) και μελη Αγ.Αντρέα




Ο Δημήτριος Μαγούρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1913. Μαθητής του Ηλία Ιωαννίδη και άλλων των οποίων υπήρξε δομέστικος. Το 1938 προσελήφθη ώς Δεύτερος Δομέστικος της ΜΧΕ όταν ο Κωνσταντίνος Πρίγγος ήταν Λαμπαδάριος. Μετά από ένα χρόνο προσελήφθη λαμπαδάριος του Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Γαλατά (με δεξιό τον Ιωάννη Παλάση) και κατόπιν υπήρξε πρωτοψάλτης του Ι. Ν. Σωτήρος Χριστού Γαλατά και Αγ. Τριάδος Πέραν. Το 1965 έψαλλε για δύο χρόνια στο Ηράκλειο Κρήτης και το 1967 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου έψαλλε στην Παναγίτσα Καισαριανής και κατόπιν στον Αγ. Νικόλαο Καισαριανής. Ηχογράφησε ένα CD με Βυζαντινούς Ύμνους. Πέθανε το 2001. Ο Δημήτριος Μαγούρης είναι ένας παραδοσιακός ψάλτης με ωραίο Κωνσταντινοπολίτικο ύφος και χρόνο στο ψάλσιμό του. 

 

26 Νοεμβρίου 2013

Πρόλογοι -Προσόμοια ήχος πλδ΄



Παραθέτουμε παρακάτω τα σύντομα προσόμοια του πλαγίου του τετάρτου, που υπάρχουν στο ειρμολόγιο , ενώ τα καθίσματα που παίζουν ρόλο προσόμοιου όπως για παράδειγμα το ''την σοφίαν και λόγον..." θα το βρείτε στις αναρτήσεις των αναστάσιμων όλων των ήχων και  εν προκειμένω του πλαγίου του τετάρτου,  ... ΕΔΩ...










23 Νοεμβρίου 2013

11 Δ11 ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ



Περιγραφή και σχολιασμός της εικόνας των Εισοδίων.






Απόσπασμα από την εργασία:
Η ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
(των εκπαιδευτικών :πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου-πρεσβυτέρας Χαρούλας Τσουλιάη )
H είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η προαγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας Οικονομίας για την σωτηρία του Κόσμου. Αυτά διακηρύσσει το Απολυτίκιο της εορτής:

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας ηπροκήρυξις. Εν Ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».
Ο ορθόδοξος αγιογράφος με βάση την διήγηση του πρωτευαγγελίου του Ιακώβου και την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας περί της Θεοτόκου συνθέτει την εικόνα των Εισοδίων.
Η παράσταση των Εισοδίων είναι ένα εικονογραφικό θέμα ,που αφορά την παιδική ηλικία της Παναγίας .Το συναντάμε από τον 9ο αιώνα στις τοιχογραφίες στο Goreme και στο Kizil Cukur της Καππαδοκίας ενταγμένο στον ευρύτερο εικονογραφικό κύκλο του βίου της Θεοτόκου. Κατά τον 11ο αιώνα αποκτά επίσης χαρακτήρα περισσότερο θεολογικό-συμβολικό ,με σκοπό τον τονισμό του σωτηριώδους έργου του Θεανθρώπου Χριστού.Έτσι συναντάμε την παράσταση των Εισοδίων και σαν μεμονωμένη σκηνή ,ενταγμένη και στο λειτουργικό κύκλο του Δωδεκάορτου ,με αποτέλεσμα την ευρύτερη διάδοσή της.Από τον 12οαιώνα το εικονογραφικό αυτό θέμα παγιώθηκε σε γενικές γραμμές και περιλαμβάνει:
Α.Τα κύρια πρόσωπα που είναι η Θεοτόκος, οι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, η ομάδα των λαμπαδηφόρων παρθένων, ο Αρχιερέας Ζαχαρίας .
Β.Τα επιμέρους στοιχεία που είναι ο ναός , τα αρχιτεκτονήματα και η σκηνή της διατροφής της μικρής Μαρίας από τον Άγγελο.
Α.Η Θεοτόκος.

. Τίποτα, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της, δε θυμίζει την ηλικία της. Όπως αναφέρει ο Χατζηδάκης, περιγράφοντας μια εικόνα των Εισοδίων, η Παναγία αποδίδεται «με χαρακτηριστικά άχρονης και πανάχραντης κόρης». Αυτό οφείλεται όχι μόνο στα χαρακτηριστικά του προσώπου της που αποδίδουν σοβαρότητα και ωριμότητα, αλλά και στην αποφασιστικότητα της κίνησής της.
Επίσης ίδια εντύπωση προκαλείται και από την ενδυμασία της.
Εικονίζεται να φορά ρούχα ενήλικων γυναικών, δηλαδή το μαφόριο και μακρύ χιτώνα, σε αντίθεση με άλλες σκηνές της παιδικής ηλικίας της Παναγίας. Τα ρούχα είναι απλά και λιτά και σπανίως διακοσμημένα με λιγοστά στολίδια. Μάλιστα η ανάγκη κάποιων ζωγράφων να φανερώσουν, μέσα από όλη αυτή τη σοβαρότητα και το μικρό της ηλικίας της, τους οδήγησε ώστε να την απεικονίσουν αισθητά πιο μικρή σε σχέση με τα υπόλοιπα πρόσωπα της παράστασης ( με εξαίρεση σε ορισμένες περιπτώσεις την ομάδα των λαμπαδηφόρων παρθένων).
Η θέση της μέσα στη σκηνή είναι στο μέσο της παράστασης, αφού ηγείται της πομπής. Εικονίζεται να προχωρά μόνη της και να κατευθύνεται προς τον αρχιερέα που στέκεται μπροστά στην πύλη του ιερού ή στέκεται ήδη μπροστά του. Σε κάποιες περιπτώσεις εικονίζεται να βρίσκεται ήδη πάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι, χωρίς όμως να λείπουν και ορισμένες εξαιρέσεις, όπου παριστάνεται πριν ακόμη ανεβεί τα σκαλοπάτια, ενώ σε άλλες, στην προσπάθεια να δοθεί περισσότερη κίνηση στη σκηνή, παριστάνεται η Θεοτόκος να ανεβαίνει τα δύο σκαλοπάτια που οδηγούν στο ιερό του ναού.

H στάση της Θεοτόκου, όπως την παρατηρούμε στις παραστάσεις των Εισοδίων εκφράζει τη συναίσθηση της ιερότητας της στιγμής. Εικονίζεται να προχωρά προς τον αρχιερέα χωρίς κανένα δισταγμό, και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώνοντας τα δυο της χέρια προς αυτόν. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα χέρια της είναι σκεπασμένα με το μαφόριό της. Σε άλλες σκύβει ευλαβικά το κεφάλι, καθώς δέχεται την ευλογία του ιερέα και σε άλλες τρέχει ορμητικά προς την αγκαλιά του.
Β.Οι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα.
 

Από τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την απεικόνιση της σκηνής των Εισοδίων είναι οι μορφές των γονέων της μικρής Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα. Είναι αυτοί που αποφάσισαν να την αφιερώσουν στον ναό, και τώρα έφτασε η στιγμή να εκπληρώσουν το τάμα τους.
Η σοβαρότητα και η σχετική αυστηρότητα της στάσης και των κινήσεών τους, φανερώνουν ότι γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα, τη σπουδαιότητα αλλά και την ιερότητα του γεγονότος στο οποίο συμμετέχουν.
Γεγονός σημαντικό και μεγάλο όχι μόνο γι’ αυτούς, που αποχωρίζονται την κόρη τους, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έτσι ο συνήθης τρόπος απεικόνισής τους είναι να παραδίδουν τη μικρή Μαρία με κινήσεις ήρεμες και συγκρατημένες, απλώνοντας ελαφρά τα χέρια τους προς το μέρος της, προτρέποντάς την να προχωρήσει, ακριβώς όπως αναφέρεται στα απόκρυφα κείμενα και την υμνογραφία. Η ελαφρά αυτή κίνηση των χεριών υποδηλώνει ίσως και μια στάση δέησης. Συνήθως απεικονίζονται ο ένας δίπλα στον άλλο.
Γ.Η ομάδα των λαμπαδηφόρων Παρθένων.

Άλλο ένα από τα βασικά στοιχεία του εικονογραφικού θέματος των Εισοδίων είναι και η ομάδα των λαμπαδηφόρων παρθένων που συνόδεψαν την Παναγία στο ιερό, όχι τόσο για το ρόλο τους στην πραγματοποίηση του γεγονότος, όσο από εικονογραφική άποψη, για τη διαμόρφωση της διάταξης της συγκεκριμένης σκηνής. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ομάδα των λαμπαδηφόρων παρθένων ακολουθεί τους γονείς της Θεοτόκου. Σε άλλες η πομπή μεταφέρεται στο κέντρο της παράστασης καθώς οι κοπέλες είναι αυτές που οδηγούν την Παναγία στον ναό.
Σύμφωνα με το συριακό, το γεωργιανό, το αιθιοπικό και το αρμενικό κείμενο, οι κόρες των Ιουδαίων που συνόδευαν τη μικρή Παναγία κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες ή φανάρια, με σκοπό να αποσπάσουν την προσοχή της μικρής και να μη θελήσει να γυρίσει προς τα πίσω –προς τους γονείς-.
Τον εορταστικό χαρακτήρα του γεγονότος στο οποίο συμμετέχουν οι κοπέλες τονίζουν και τα ενδύματά τους, που είναι εορταστικά και σε αρκετές περιπτώσεις ιδιαίτερα στολισμένα. Μάλιστα, η κίνηση των ενδυμάτων σε συνδυασμό με τις έντονες κινήσεις των παρθένων και των άλλων προσώπων της σκηνής, δίνει κινητικότητα στο σύνολο της παράστασης.

Στις περισσότερες περιπτώσεις , οι κοπέλες είναι ζωγραφισμένες με ακάλυπτο κεφάλι με περιποιημένα χτενίσματα και συχνά στολισμένα με πέρλες και κορδέλες-ταινίες Οι μορφές τους ζωγραφίζονται ιδιαίτερα ραδινές για να τονιστεί ο χαρακτήρας πομπής του γεγονότος. Κατά κανόνα η ομάδα αυτή της συνοδείας της Παναγίας απεικονίζεται με ανάστημα όμοιο με αυτό των γονέων της, τονίζοντας έτσι την παιδική ηλικία της, καθώς βρίσκεται μεταξύ ενήλικων.
Ο αριθμός των παρθένων κυμαίνεται από έξι ως πάνω από εννιά και πολλές φορές σχετίζεται και με τον διαθέσιμο χώρο που υπάρχει.
Ανάλογη με τον αριθμό των παρθένων και τον διαθέσιμο χώρο είναι και η παράταξή τους μέσα στη σκηνή. Συνήθως παρατάσσονται σε δύο ή τρεις σειρές, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επτά κοπέλες, ενώ σε άλλες περιπτώσεις – και ειδικά όταν εικονίζονται πάνω από δέκα – τοποθετούνται σε ομάδες και σε άτακτη σειρά.
Δ.Ο Αρχιερέας-Ο Ναός.


Ο αρχιερέας, που υποδέχεται τη μικρή Μαρία απεικονίζεται ντυμένος με την επίσημη αρχιερατική ενδυμασία, άλλοτε ιδιαίτερα πολυτελή ή με διακοσμημένο μανδύα με κουφικά σχέδια και φορά στο κεφάλι του μίτρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις εικονίζεται να κρατά θυμιατό.
Ο Ναός αποδίδεται συμβολικά με την απεικόνιση του ιερού βήματος, το οποίο προσδιορίζεται από χαμηλό φράγμα, το κιβώριο και την Αγία Τράπεζα. Το Άγιο βήμα εικονίζεται πιο πίσω και το κιβώριο βρίσκεται στο κέντρο της σύνθεσης, πάνω από τους πρωταγωνιστές της. Βέβαια δεν λείπουν και οι περιπτώσεις στις οποίες δεν έχουμε τη συμβολική απεικόνιση του ναού, αλλά την απεικόνιση του εσωτερικού ή του εξωτερικού του, χωρίς το κιβώριο του ιερού βήματος.
Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες ο ναός αποδίδεται προοπτικά σχηματίζοντας στη μέση κόγχη, όπου βρίσκεται και το ιερό. Σε άλλες πάλι το ιερό με το κιβώριο και την Αγία Τράπεζα εικονίζονται στο βάθος, πίσω από δύο ανοιγμένα βήλα. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις από τον ουρανό του κιβωρίου κρέμονται μία ή δύο καντήλες.
Ο αρχιερέας λοιπόν εικονίζεται στην πύλη του Ιερού Βήματος, έτοιμος να υποδεχτεί ή υποδέχεται κιόλας την Παναγία. Συνήθως παριστάνεται πίσω ή μπροστά από τα βημόθυρα, που είναι κλειστά.
Η πιο συνηθισμένη στάση στην οποία απεικονίζεται ο αρχιερέας είναι η στάση υποδοχής, δηλαδή να στέκεται μπροστά στην πύλη με ανοιχτά τα χέρια, έτοιμος να υποδεχτεί την μικρή Μαρία. Σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζεται με λυγισμένα τα γόνατα ή να σκύβει, προκειμένου να έρθει πιο κοντά στο ανάστημα της τρίχρονης κόρης.
Ο αρχιερέας παριστάνεται στραμμένος προς την Παναγία, ενώ σε λίγες παραστάσεις έχει το χέρι του σε θέση ευλογίας. Η ευλογία του αρχιερέα ανταποκρίνεται προς το περιεχόμενο του σχετικού χωρίου του Πρωτευαγγελίου «και εδέξατο αυτήν ο ιερεύς και φιλήσας ευλόγησεν αυτήν».
Ε.Τα Αρχιτεκτονήματα.


Σημαντικό, αν και συμπληρωματικό, ρόλο στη διαμόρφωση του εικονογραφικού θέματος των Εισοδίων και στην εξέλιξη αυτού, παίζουν και τα κτίρια και τα διάφορα οικοδομήματα που πλαισιώνουν τα βασικά πρόσωπα της παράστασης, καθώς και τα υφάσματα, συνήθως ερυθρά, που στολίζουν το βάθος τη σύνθεσης.
Συνήθως πρόκειται για κτίρια στα άκρα της σύνθεσης, τα οποία συνδέει χαμηλότερος τοίχος ή για ένα κτίριο στα αριστερά και χτιστή σκάλα με πολλά σκαλοπάτια, στην κορυφή της οποίας κάθεται η Παναγία, στο επεισόδιο της διατροφής της από τον άγγελο.
Τα κατακόκκινα υφάσματα συνδέουν τα κτίρια με το κιβώριο με όμορφα δεσίματα και με τα παραπετάσματα που κρέμονται από το κιβώριο, εντείνουν τη χρωματική λαμπρότητα και τονίζουν τον τελετουργικό και εορταστικό χαρακτήρα των Εισοδίων.
ΣΤ.Η σκηνή της διατροφής της Θεοτόκου από τον Άγγελο.


Ένα συμπληρωματικό γεγονός που αποτελεί αναπόσπαστο 
στοιχείο της σύνθεσης
του εικονογραφικού θέματος των εισοδίων, είναι η διατροφή της Παναγίας κατά τη διάρκεια της παραμονής της στα Άγια των Αγίων, από το χέρι ενός αγγέλου. Αναφέρεται στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου ότι : «ην δε Μαρία εν τω ναώ κυρίου, ως περιστερά νεμομένη, και ελάμβανεν τροφήν εκ χειρός αγγέλου».
Σύμφωνα λοιπόν με το κείμενο, η Παναγία εικονίζεται συνήθως πίσω από τον αρχιερέα, μέσα στο χώρο του ιερού βήματος, καθισμένη σε θρόνο που βρίσκεται στην κορυφή χτιστής σκάλας. Παριστάνεται να απλώνει τα χέρια της για να πάρει τον στρογγυλό άρτο που της προσφέρει ένας ιπτάμενος άγγελος.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι εικονίζεται και ο αρχιερέας, που έκθαμβος παρακολουθεί τον θαυμαστό τρόπο της διατροφής της από τον άγγελο, ενώ την έχει ήδη οδηγήσει στα άδυτα του ναού.
Ο άγγελος που φέρνει την τροφή παριστάνεται ιπτάμενος και στο ένα χέρι να κρατά ένα στρογγυλό άρτο –που τον προτείνει προς την Παναγία- ενώ στο άλλο, ένα μακρύ σταυρό. Σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, ο άγγελος προσφέρει στην Παναγία εκτός από τον άρτο και ένα μικρό πήλινο δοχείο νερού, το οποίο είναι διακοσμημένο με γεωμετρικά σχήματα και η Παναγία δεν κάθεται σε θρόνο, αλλά στο τελευταίο σκαλοπάτι ή μπροστά σε μικρό τραπέζι.
Κατά κανόνα ο άγγελος απεικονίζεται ολόσωμος, σε οριζόντια θέση. Σε μερικές παραστάσεις φαίνεται σα να κρύβεται από τη μέση και κάτω, πίσω από το κιβώριο του ιερού βήματος.
Το θέμα της διατροφής από τον άγγελο είναι αναπόσπαστο τμήμα της παράστασης των Εισοδίων. Γι’ αυτό και είναι σπάνιες οι περιπτώσεις από τις οποίες απουσιάζει, κυρίως λόγω έλλειψης χώρου.


22 Νοεμβρίου 2013

Πρόλογοι - προσόμοια ήχος Βαρύς


Ένα και μοναδικό προσόμοια σε ήχο βαρύ υπάρχει το οποίο μάλιστα, δεν έχω συναντήσει σε ακολουθία στην 25ετή περίπου θητεία μου, η τάξις όμως επιτάσσει να το αναρτήσουμε και αυτό στην σειρά των προλόγων, φυσικά είναι δεκτά τα καλοπροαίρετα σχόλια και οι υποδείξεις , ακόμη ακόμη και  ερωτήσεις ή προτιμήσεις σας, που μπορούν να δημοσιευτούν στο μπλοκ ή να σταλούν στο  e-mail.

"Ουκ έτι κολυώμεθα ..."   λοιπόν σε σύντομο και αργό ειρμολογικό μέλος


17 Νοεμβρίου 2013

Πρόλογοι - Προσόμοια ήχος Πλάγιος του Δευτέρου


Στο πλαίσιο της αγαπημένης σειράς αναρτήσεων πρόλογοι-προσόμοια , σας κοινοποιούμε αυτά του πλαγίου του δευτέρου.
Εδώ θα παρατηρήσουμε μια ιδιαιτερότητα , ότι δηλαδή τα ειρμολογικά μέλη του πλβ' ανταλλάσσουν την πορεία του μέλους..(μπαίνει άλλωστε και η φθορά του δευτέρου..) δεσπόζοντας φθόγγους και άλλα με αυτή του κυρίου δευτέρου εκ του Δι. Κάτι αντίστοιχο αλλά και αντίστροφο γίνεται και με τα ειρμολογικά του δευτέρου ήχου, τα μέλη βέβαια ξεχωρίζουν από την "σκληρότητα" της κλίμακος , μα κυρίως από τις καταλήξεις .
















16 Νοεμβρίου 2013

10 Δ10 Περί Ψαλμωδίας με δ΄ ήχο και Ι΄ εωθινό.



Φίλες και φίλοι … η σπουδή της Βυζαντινής μουσικής και της ψαλτικής τέχνης  είναι μια αδιάκοπη αναζήτηση  και μια κοπιαστική εργασία, που δεν έχει σταματημό.
Όλοι οι «μεγάλοι» της τέχνης μέχρι την  τελευταία στιγμή στην εδώ ζωή τους μελετούσαν αγωνίζονταν ανακάλυπταν καινούργια πράγματα.
Εμείς πάλι οι νεώτερες γενεές δεν έχουμε υπομονή , μας παρέσυρε το κύμα του αιώνα της ταχύτητας και όλα θέλουμε να τα κάνουμε βιαστικά και να έχουμε και καλά, ποιοτικά αποτελέσματα, αυτό όμως είναι ενάντια στους κανόνες της φύσης.
Γράφει ο κυρ Φώτης ο Κόντογλους σχετικά με το έργο και τους εργάτες:

«Με την προσοχή μονάχα δουλεύουμε αληθινά. Χωρίς προσοχή φυγοπονούμε.
Δουλειά χωρίς προσοχή , χωρίς ολόψυχη προσήλωση, μοιάζει με μηχανή που γυρνά στον αγέρα, στροφές πολλές αλλά έργο τίποτε.
Με το πνεύμα της προσοχής κατακτούμε το πνεύμα της ακρίβειας, της εκτιμήσεως και της λεπτομέρειας που είναι αυτό το πνεύμα της τέχνης.
Οι βιαστικοί είναι εγωϊστές  και άθεοι. Βιαστικός δεν μπορεί να είναι ο ρυθμός της ομορφιάς και της σοφίας.
Η βιάση ποτές δεν συντροφεύτηκε από επιτυχία ποτές δε στερέωσε έργα.
Αργά και επίμονα γίνονται τα έργα.
Πρόχειρα και άκοπα δεν δημιουργούνται παρά μονάχα ονόματα.
Αυτός είναι ο ρυθμός των έργων, αργός αδιάκοπος ακαταπόνητος.» 


    

11 Νοεμβρίου 2013

Πρόλογοι - Προσόμοια . Ήχος πλάγιος του πρώτου.

Συνεχίζουμε την αγαπημένη σειρά αναρτήσεων πρόλογοι -προσόμοια σε όλους τους ήχους και για την συγκεκριμένη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με τον πλάγιο του πρώτου.
Δεν έχουμε πολλά να πούμε... οι πρόλογοι είναι οι εξής: το γνωστό ''Χαίρεις ασκητικών'' , το ''Αμαρτάνων ου παύομαι'' και το αργό ''Όσιε πάτερ..."









8 Νοεμβρίου 2013

09 Δ9 ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ,ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ

Μια ακόμη εκπομπή του τετάρτου κύκλου εκπομπών μας που
υμνολογικά αναφέρεται στις κοντινές αυτές εορτές των αγίων ασωμάτων δυνάμεων  Ταξιαρχών, Μιχαήλ και Γαβριήλ, του αγίου του ''αιώνα μας" όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούν τον Άγιο Νεκτάριο, μιας και αγιοποιήθηκε το 1961 μόλις... αλλά και ενός άλλου μεγάλου αγίου με πολλά θαύματα στο ενεργητικό του... του Αγ.Μηνά. Όλα τα μέλη που θα ακουστούν είναι επιλεγμένα προσεκτικά από παλιές παραδοσιακές εκτελέσεις, των Χαζτημάρκου , Μαϊδανόγλου, Στανίτσα , Καραμάνη.

καλή σας ακρόαση......


 
   παρακάτω παραθέτουμε κάποια από τα πολλά θαύματα του Αγ.Μηνά




Κάποιος χριστιανός από την Κωνσταντινούπολη, οδεύοντας για το πανηγύρι του Αγίου Μηνά και έχοντας μαζί του αρκετά χρήματα, κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος είδε τα ξένα χρήματα και, κυριευμένος από απληστία, σκότωσε τον προσκυνητή, τον διεμέλισε και έβαλε τα κομμάτια  του σε μία σπυρίδα (ζεμπίλι). Ενώ σκεφτόταν πού να θάψει τα μέλη του θύματός του για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα, καταφθάνει στο ξενοδοχείο ένας έφιππος στρατιώτης, ο Άγιος Μηνάς, και τον ρωτάει επίμονα πού βρίσκεται ο προσκυνητής. Ο ξενοδόχος τον διαβεβαιώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτε αλλά ο Άγιος ξεπεζεύει, εισέρχεται στα ενδότερα του ξενώνα, βρίσκει την σπυρίδα, την φέρνει μπροστά του και τον ρωτάει με φοβερό και άγριο βλέμμα να του πει ποιος είναι ο νεκρός.
Τότε ο φονιάς έφριξε, πέφτοντας άφωνος και τρέμων στα πόδια του άγνωστου ιππέα. Ο Άγιος συνάρμοσε τα μέλη του
θύματος, προσευχήθηκε και ανέστησε το νεκρό προσκυνητή παραγγέλνοντάς του να δοξάζει τον Θεό. Ο αναστημένος, σαν να είχε εγερθεί από τον ύπνο, κατάλαβε όσα έπαθε, εδόξασε τον Θεό και προσκύνησε τον Άγιο.

Μόλις ο φονιάς συνήλθε από τον τρόμο του και σηκώθηκε, του πήρε ο Άγιος τα κλεμμένα χρήματα και τα επέστρεψε στον προσκυνητή λέγοντάς του να συνεχίσει τον δρόμο του.
Έπειτα, για να ολοκληρώσει την ευεργεσία του Θεού, στράφηκε προς τον ξενοδόχο, τον έδειρε όπως του άξιζε, τον ενουθέτησε, του έδωσε συγχώρηση για το έγκλημά του προσευχόμενος γι’ αυτόν, καβάλησε το άλογό του και έγινε άφαντος. Τότε μόνο κατάλαβε ο ξενοδόχος ότι ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Άγιος Μηνάς, γεγονός που θυμίζει την εμπειρία των δύο Αποστόλων κατά την πορεία τους προς Εμμαούς, με την συντροφιά του αναστημένου Χριστού. (Λουκ. 24,31).
Ευρύτατη δημοσιότητα έχει δοθεί σε περιστατικό όμοιο με το παραπάνω, δηλαδή ανάσταση διαμελισμένου νεκρού, το οποίο, σύμφωνα με όσα αναφέρονται σε εφημερίδες, περιοδικά και στο διαδίκτυο, συνέβη πολύ πρόσφατα, το έτος 2004, με θαυματουργό επέμβαση της Παναγίας η οποία ανέστησε δολοφονημένο Σαουδάραβα Μουσουλμάνο που πήγαινε στο Ορθόδοξο Μοναστήρι της Παναγίας Σαϊντανάγια στον Λίβανο. (περιοδικό  «Ελληνορθόδοξη  οικογένεια», τ. 108, σελ. 5-7, 10-11-12/2005, έκδοση Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων των Πολυτέκνων, Αθήνα).






Κάποιος πλούσιος χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του. Επειδή όμως ο δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και ωραιότερος, ο χριστιανός, από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον κράτησε για τον εαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας ασυλλόγιστα και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο υπηρέτης του ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη θάλασσα με αποτέλεσμα να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Τότε ο νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε  πολύ, σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα.
Όταν ο κύριός του αντελήφθη το συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του και τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά και τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα δίσκος. Αφού βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως και εκβρασθεί το πτώμα του υπηρέτη. Και ενώ παρατηρούσε τη θάλασσα, βλέπει τον μικρό να βγαίνει ζωντανός από το νερό κρατώντας στα χέρια του και τον ασημένιο δίσκο του Αγίου!
Ο πλούσιος έφριξε από το θαύμα και έβγαλε φωνή μεγάλη την οποία ακούγοντας οι επιβάτες του πλοίου βγήκαν όλοι έξω και, βλέποντας το συμβάν, ρωτούσαν τον υπηρέτη, που τους διηγήθηκε τα εξής: «Μόλις έπεσα στη θάλασσα, παρουσιάσθηκαν μπροστά μου τρεις άνθρωποι. Ο μεγαλύτερος  από αυτούς φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν νεαρός και ο τρίτος ήταν Διάκονος. Αυτοί οι τρεις με πήραν μαζί τους από τον βυθό και  περπατώντας χθες και σήμερα, με έφεραν μέχρι εδώ».
Ο κύριος του παιδιού και οι επιβάτες του πλοίου ακούγοντας το εξαίσιο θαύμα, εδόξαζαν τον Θεό και εθαύμαζαν για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου οι άνθρωποι  «εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (2 Τιμόθ. 3,7).
Οι τρεις που έσωσαν τον υπηρέτη ήταν ο Άγιος Μηνάς (ο στρατιωτικός), ο Άγιος Βίκτωρ (ο νεαρός) και ο Άγιος Βικέντιος (ο Διάκονος).
Οι δύο τελευταίοι Άγιοι εμαρτύρησαν την ίδια ημέρα με τον Άγιο Μηνά. Τον 2ο αι. μ.Χ.. ο Άγιος Βίκτωρ γδάρθηκε ζωντανός από τους ειδωλολάτρες και τον 3ο αι. μ. Χ. ο Άγιος Βικέντιος πέθανε έπειτα από σταύρωση και εξάρθρωση των μελών στην οποία τον υπέβαλαν οι βασανιστές του. Τιμώνται μαζί με τον Άγιο Μηνά την 11η  Νοεμβρίου.



                             
Ακόμη ένα θαύμα του Αγίου Μηνά έλαβε χώρα το 1826 στο Ηράκλειο της Κρήτης, πόλη στην οποία ιδιαιτέρως τιμάται ο Άγιος. Το 1821, μετά την έκρηξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης εναντίον των Τούρκων, οι κατακτητές προχώρησαν σε σφαγές χιλιάδων αμάχων σε πολλές περιοχές. Από τους πρώτους που πλήρωσαν με το αίμα τους την επανάσταση ήταν και οι κάτοικοι της Κρήτης. Μεταξύ των χιλιάδων θυμάτων ήταν ο Μητροπολίτης Κρήτης, οι Επίσκοποι Χανίων, Κνωσού, Χεροννήσου, Λάμπης, Σητείας κ.α. οι οποίοι εσφάγησαν, την 24η Ιουνίου 1821, στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού του Ηρακλείου. Μάλιστα ο ιερουργών ιερέας εσφάγη πάνω στην Αγία Τράπεζα!

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1826, οι Τούρκοι του Ηρακλείου σχεδίαζαν να προβούν σε σφαγή των Χριστιανών, και πάλι στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, στις 18 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα, την ώρα της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας για να πιάσουν τους Χριστιανούς απροετοίμαστους. Για αντιπερισπασμό έβαλαν φωτιά σε διάφορα  απομακρυσμένα σημεία της πόλης, ενώ οπλισμένα στίφη είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ναό, περιμένοντας την ώρα της αναγνώσεως του Ευαγγελίου για να εισβάλουν και να αρχίσουν την σφαγή.
Μόλις όμως άρχισε η ανάγνωση εμφανίσθηκε ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος ιππέας που έτρεχε γύρω από το ναό κραδαίνοντας το ξίφος του και κυνηγώντας τους επίδοξους σφαγείς οι οποίοι τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή. Έτσι σώθηκαν οι πολύπαθοι Χριστιανοί του Ηρακλείου από τον φοβερό κίνδυνο.
Οι Τούρκοι νόμισαν ότι ο καβαλάρης ήταν μουσουλμάνος πρόκριτος απεσταλμένος από τον Διοικητή της πόλης για να ματαιώσει την σφαγή. Όταν διαμαρτυρήθηκαν στον Διοικητή, αυτός τους διαβεβαίωσε ότι δεν γνώριζε τίποτε και μάλιστα διαπιστώθηκε ότι ο συγκεκριμένος πρόκριτος δεν είχε βγει καθόλου από το σπίτι του. 
Κατάλαβαν τότε οι Τούρκοι ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου Μηνά, κοινοποίησαν το γεγονός στους Έλληνες και από τότε οι Mουσουλμάνοι ηυλαβούντο πολύ τον Άγιο, προσφέροντας μάλιστα και δώρα στο ναό του. Το θαύμα αυτό του  Αγίου Μηνά καθιερώθηκε να τιμάται στο Ηράκλειο την Τρίτη της Διακαινησίμου, οπότε και εκτίθεται σε προσκύνηση, κατά τον εσπερινό, λείψανο του Αγίου.



«
Μεταξύ των αδικημένων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι και ο Οσιώτατος πατήρ Γεώργιος, ο Χατζη-Γεώργης, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Άγιος  της εποχής μας, αλλά, μπορούμε να πούμε, και μεγάλος Άγιος, ανάλογα με την εποχή μας.», γράφει ο Γέρων Παϊσιος ο Αγιορείτης.

Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης (1809-1886), «ο μέγας και περιβόητος ασκητής», ασκήτευσε στο Άγιον Όρος επί μακρό χρονικό διάστημα. Επί αρκετά χρόνια έμενε στην Κερασιά, στο μεγάλο Κελλί του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά, ως υποτακτικός του Παπα-Νεόφυτου στην αρχή και ως Γέρων της Συνοδείας από το 1848 και έπειτα. «Κάποτε, ενώ ο Γέροντας ησχολείτο με το εργόχειρο, κατά λάθος κατάπιε μεγάλη βελόνα και προσευχήθηκε προς τον μεγαλομάρτυρα Μηνά.
Στάθηκε τότε ο άγιος ενώπιόν του, έβαλε το χέρι στον λαιμό του και έβγαλε την βελόνα.».



Το 1942, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέϊν  (αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και ίσως και ο τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.

Μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας  ένα καραβάνι με καμήλες, όπως απεικονίζεται σε μία από τις παλαιές αγιογραφίες του ναού του, και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.
Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.
Σε ανταπόδοση της ευεργεσίας αυτής του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος εκείνος και ξανακτίσθηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του Αγίου Μηνά.




Τις πληροφορίες για τον βίο και τα θαύματα του Αγίου Μηνά αντλήσαμε από τα βιβλία:

1. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος 11ος, μην Νοέμβριος, έκδοσις 5η, υπό του Επισκόπου Οινόης Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι, 1996


2. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, διασκευή εκ του Γαλλικού: Ξενοφών Κομνηνός, τόμος 3ος, Νοέμβριος, Ίνδικτος, Αθήναι, 2004


3. Γεώργιος Β. Μαυρομάτης: Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Αιγύπτιος, Ιερόν Ησυχαστήριον Αγίου Μηνά, Βίγλα, Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, Άγιον Όρος, 1998


4. Ιερομόναχος Αντώνιος: Αγιορείτες Πατέρες του ΙΘ΄ αιώνος, τόμος Ε΄, Ίνδικτος, Αθήναι, 2005


5. Γέρων Παϊσιος Αγιορείτης: Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης  1809-1886, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 6η έκδοση, 2001

5 Νοεμβρίου 2013

Δ8 Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων Αγ. Γεωργίου, ήχος β' εωθινό η'.

Μια ακόμη εκπομπή με  ύμνους επίκαιρους ... σε κλασικές, παραδοσιακές εκτελέσεις από την εορτή της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγ.Γεωργίου (3 Νοεμβρίου) και από του υμνολόγιο  τη Κυριακής του β' ήχου.
  Λίγα στοιχεία για την παραπάνω εορτή καθώς και την παράκληση προς τον Αγ.Γεώργιο μπορείτε να βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο
ΕΔΩ